Het zit erop, de eerste werkdag, een ziekenhuis in het centrum van Limuru. Ziekenhuis = oud en versleten, paar etages hoog, midden in het centrum. Limuru is een klein stadje, erg levendig. Erg Afrikaans, geen luxe. Supermarkt heeft gelukkig alles wat ik nodig heb om te overleven. (Chips ). Gisteravond heb ik niet warm gegeten, kreeg het niet binnen, terwijl het er prima uitzag, maar ik kom ook in de keuken (onze) waar het bereid wordt. (ik zal foto's bijvoegen) Het vrijwilligershuis wordt bewoond door Leslie, James en mij. Er is plaats voor meer, maar geen aanbod ws. Lekker rustig. s-Morgens wordt er ontbijt bereid, ik heb geholpen, ontbijt was prima en dat het uit DE mottige keuken komt, zal ik maar aan moeten wennen. Lunch mee, wachten op de taxi, en wachten op een andere taxi, eerste voldeed niet ofzo ? Een uur later dan gepland vertrokken dus, naar Limuru met het oude versleten ZH. Vele wegen zijn prima geasfalteerd, vaak beter dan de Belgische....maar zo gauw je die afgaat kom je op paden zoals in Oeganda. Hobbel, put stof en stenen. Verschil nu is dat we niet met de Boda moeten en relaxed in de taxi zitten. Taxi = oude stoffige busjes met krakende deuren, stoelen, walmen uit de uitlaat en klepperende onderdelen. In NL was je gelijk aan de kant gezet. Maar het is fantastisch om vanuit die busjes de omgeving te aanschouwen, de bedrijvigheid voor de krotten onderweg, kraampjes met fruit en groenten, mensen op pad, langs de kant van de weg in de meest kleurige gewaden, waar ze heen gaan ? En het slome tempo waarin ze zich voortbewegen, schrijden eigenlijk, zoals in NL den bruid naar het altaar schrijd. Zo sloffen ze hier langs de kant van de weg. Afijn terug naar het ZH want daar was ik vandaag ! Begeleid tot daar door een mevr Nila van het African Impact Project. Ik mag er met James heen, hij is Zuid Afrikaan, 22 jaar oud, student medicijnen 4de jaars, studerend in Australie. Heeft alleen nog maar theorie gehad en zelfs nog nooit bloeddruk gemeten. Gezellig dat ik met hem samen daar gedropt wordt, want dat is het weer. Mijn ervaring uit Oeganda komt goed van pas. Vragen en nieuwsgierig zijn, want ook hier zijn ze bescheiden en verlegen. Ik zie ook wel humor. Gelukkig ! Nu nog effe begrijpen waarom, want hun spreken vnl Swahili. Tegen ons Engels. In het nurse station horen we dat er vanmorgen iemand is bevallen met veel bloedverlies en pre-eclampsie....ze staan te wachten op vervoer naar een ZH met een ICU. Mwah das mooi, is bij ons niet anders, tijdens het wachten op dat vervoer wordt er door het hele team gewacht......worden er geen patiënten gecontroleerd en blijven de poli's vollopen. Dat puilt uit !!! Na een hele tijd zie ik een rolstoel achteruit van drie trappen geduwd worden met grote bonken.....met de pre-eclamptische kraamvrouw in shockerige toestand erin.....er is geen lift !!! En de Kraamafd is op verd 3. Hoe hun weten dat ze pre-eclampsie heeft ga ik morgen vragen. Ik heb nl geen lab ofzo gezien. Verder stond ik erbij en keek ernaar.....

Onwennig staan we wat te wachten op andere actie en we mogen mee naar de vaccinatieruimte.....pasgeborenen, en iets oudere baby's komen daar met hun mama's en wachten daar heel geduldig en braaf zonder gezucht of gezeur, vaak meerdere uren lang. (Foto van vaccinatieschema in foto's. Helder herkenbaar en duidelijk !) Elke zwangerschap hebben ze een boekje vanaf begin zwangerschap tot eind vaccinatieschema. Ook genoteerd in de dikke schriften van het ZH. We worden aangestaard en verlegen wordt er gelachen naar die blanken in hun witte werkjas. Meestal benader ik de moeders en vraag dan "How are you ? Babyboy ? Babygirl ?" en geef complimenten, dan pas zie je ze stralen ! Na een poos is de wachtkamer leeg en gaan we mee met de dokter op ronde. Op de mannenafd. en op de vrouwenafdeling. Daar liggen interne, chirurgische, zwangeren en bevallen vrouwen, als ze maar vrouw zijn dus. Alles door elkaar. Wel een beetje soort bij soort. En weer zo'n arts, George deze keer, die alles bezoekt, dus wat is hij ? Een alleskunner. Hij komt trouwens uit Congo. Visite ronde klaar.....op naar de delivery-room ! Er is iemand in labour. Twee bedden in 1 kamer, gelukkig maar 1 bezet. Je zou maar met zijn 2en liggen persen naast elkaar. Alles roestig en versleten, en zomaar zie ik een warmtelamp/reanimatietafel, er zijn gazen en medicijnen, handschoenen, dames hebben een OK hemd aan, op de gewone bedden trouwens beddengoed vh ZH. Kenia loopt voor op Oeganda. Qua wegen, maar ook hier. Van de andere kant is alles zo vergaan roest en versleten. Verder met de bevalling.....lief vrouwtje, in zichzelf gekeerd, papa in geen velden of wegen te zien, eerste kindje, wiebelend op bed. Na een poos; persdrang, Keniaanse zuster ? midwife ? komt en toucheert en toucheert, of het een lieve lust is, infuus loopt, 1 amp syntho zit erin en infuus loopt hard....aan weeën geen gebrek....aan controles wel, want er wordt niet geluisterd naar de cortonen en er wordt niet gevoeld aan de buik. Soort van partusset is aanwezig, alsook een opgetrokken amp oxytocine. Knip wordt vast gezet, terwijl er amper een bolleke te zien is......jammer, had anders gekund, beetje expressie door een andere zuster en daar is ze hoor....Salome, 2700 gr. Onder de indruk en blauw, nat voor een open raam, in no time koud.....wordt er op haar gewreven en geklopt, zelfs ik zou dit niet appreciëren, zo hard ! Bloot en nat op een weegschaal, nog kouder dus......mag ik haar aankleden ! Joepie....onder de heather zoals hun het noemen, in kleertjes gewurmd, zeker 4 lagen en evenveel dekens, daar zijn ze gek op. Leg ik ze ook nog bij mama, die wordt intussen gehecht, hechtmateriaal dat is er ook gewoon, placenta wordt niet nagekeken, maar er wordt wel veel, heel veel in moeder gepookt met een lange kocher met een gaas eraan op zoek naar evt placentaresten. Ik denk, kijk gewoon dat ding na !!!! Scheelt heel wat gepor en gepook. En infectiegevaar. Na het hele gebeuren, wat ms slechts enkele uren in beslag nam voor een eerste kind, wordt moeder wat afgeveegd met oude lappen en mag ze opstaan en naar de kamer wandelen met andere moeders en pasgeborenen. Met slechts een klein, zelf meegebracht maandverbandje. Zelfs geen netbroek, die bij ons in elk kraampakket zit. Mooie eerste dag, weer indrukwekkend, maar zeker minder dan in Oeganda. Veel is hetzelfde ongeveer en dat was ik na 4 weken wel gewend en ik merk dat ik in alles de draad weer oppak. Morgen gaan we weer verder waar we gebleven zijn, ondertussen draait dit ZH ook wel even door zonder mij.