David zijn eerste jaar zit erop

Wat ben ik trots op deze knul, vorig jaar mooi bedrag bijeen gekregen van vele bekenden en soms ook onbekenden.

Nu weer een oproep voor het vervolg, want na nieuwjaar start hij zijn 2de jaar !!

Hier de link naar de beveiligde site van de actie. Met nog meer toelichting. Velen hebben al wat gedoneerd, ook mensen die dit bericht nu nog eens ontvangen.

Sorry daarvoor.....

https://www.doneeractie.nl/actie/46773

Lees de laatste ontwikkelingen van David die naar de Universiteit gaat !

https://www.doneeractie.nl/masaai-samanya-davytei-naar-de-universiteit/-39822

klik ook op de update

Alle kleine beetjes helpen...?? Dank jullie wel

https://www.doneeractie.nl/masaai-samanya-davytei-naar-een-hbo/-39822

Delen op FB mag, bij jullie vrienden, nietopenbaar op verzoek van David.

willen jullie onze actie steunen ??? alles staat in de link

https://www.doneeractie.nl/masaai-samanya-davytei-naar-een-hbo/-39822

Laatste anderhalve week in 1 story, met dank aan de buurman uit Nieuw Zeeland, zijn hotspot

Donderdag 17 oktober

Vertrek uit Limuru….

Maandag (14 okt); na een weekend met plots kou en veel regen en geen elektriciteit In Limuru, (is hoger gelegen en in de bossen), dus verklaarbaar, maar voor ons niet aanvaardbaar, douche; koud, huis; koud, buiten; koud, alles wordt nattig, ook in huis, waar geen verwarming is, behalve een open haard, maar er is geen hout en ik loop wat te sprokkelen tussen de locals, die daar veel beter in zijn, met als resultaat geen hout, dus geenwarmte…..de zijwegen zijn ook onbegaanbaar geworden, onze rug breekt tijdens de taxirit naar elders, Les en ik besluiten om Wilson van WE4Kenya te mailen en te vragen of we niet eerder mogen komen i.p.v. a.s. weekend. Wat inhoudt, als het mag, dat we vandaag onze laatste dag werken, i.p.v. nog t/m vrijdag. Het is paar 100 km (5 uur rijden) naar het zuiden, richting Tanzania, Kilimanjaro, en daar is het warmer en zonnig ! Het antwoord komt al snel. We kunnen komen, das gelijk dubbel, want dat is afscheid nemen van onze projecten, maar het vooruitzicht van warmte voelt gelijk al goed. Onze botten en spieren bekomen niet van de kou en het natte. In het ZH heb ik ook alles wel al gezien en als er geen bevallingen zijn, blijft het slenteren en hangen, wat me snel verveelt (lees irriteert). Ik wandel dan ook vanuit het ZH naar de supermarkt, waar ik een grote doos koekjes haal en die zet ik in het Nursery(hang)Station. Ook hier is dat luxe en wordt dat zelden gekocht. Terwijl er heel veel keuze is en niet duur. (voor ons). Gretig worden ze gepakt, gegeten en in zakken gestopt. De hoofdzuster krijgt mijn zusterjasje. En wordt door de jonge zusters in de plooi getrokken, onder veel hilariteit. Ik vertel dat het mijn laatste dag is en herkenbaar; ow we are going to miss you and come back next year etc etc… Ik bedank hun voor de gastvrijheid en zeg, “say never never”. Mooie tijd gehad, maar het is goed en genoeg. Na 2 ZH projecten, weet ik nu, dat ga ik niet meer doen, de sloomheid en de soberheid zoals hun werken, gaat nooit wennen. De dagen op school bij Leslie waren veel dynamischer en levendiger. Dus wie weet….ooit ? Vorige keer dacht ik dat het goed was, 1 x naar Afrika, nu weet ik zeker, zolang ik gezond ben en kan….keer ik terug….. Ik zeg ook gedag tegen Isabella van de poli, daar is het altijd druk, meekijken mag altijd, deed ik ook regelmatig, het duurt allemaal lang, een consult, een gesprek, een actie, een wondverzorging. Ook erg oppervlakkig alles; onderzoek of longen beluisteren, temp opmeten…..gaat allemaal zonder ook maar iets uit te doen van de vele lagen kleding. Het is ook nooit meer dan een hoest of een buikvirusje. Antibiotica en pijnstillers a volonte ! Als je hier kanker of wat dan ook krijgt, is er geen dokter die dat ziet, niet in dit ZH, er zijn wel betere klinieken, maar das privé en duur….. Maar niemand die moppert of klaagt. Ook hier heeft God alles voor het zeggen. Dat was het dan…..Op naar ons volgend avontuur in het zuiden van Kenia, tussen de Masai’s.

Dinsdag, (15 okt)

reizen we eerst met een taxibus naar Nairobi, nadat we afscheid namen van het koude natte Limuru, het huis en de Staff; Nila; de projectleidster, Fredy; de kok, Jane; de housekeepster, die ook onze was deed, die moeten we trouwens nat meenemen, want is niet meer droog te krijgen daar. Wat een personeel en evengoed, wat het een viezig huis. Op naar een afgesproken plek naast het vliegveld, waar iemand van We4Kenya ons op zal halen. Spannend, want dit is allemaal op eigen kracht geregeld in het mysterieuze Africa.

Afgezet door de driver, omringd door onze koffers, wachten we op ……Dickson ! En jawel, exact om 11 uur is die er, hij is al een uur aan het wachten, was om 5 uur vanmorgen vertrokken. Hij heeft gewone kleding aan…..maar is een echte Masai-man. Hop hop, naar de zon en het Masai-land. Ooit las ik het boek, De Blanke Masai, zou ik iets herkennen ? Na een stop onderweg, en een stop bij giraffen die gewoon langs de kant van de weg paraderen, zien we onderweg al de Kilimanjaro opdoemen, onderweg de prachtigste taferelen, dorpjes, mensen en vergezichten. Foto’s/filmpjes op site gezet, onbeschrijfelijk, indrukwekkend mooi, is alles. Ik heb echt een magische klik met dit continent. Ik hoef niet naar Spanje, Azië of wat dan ook, zet me maar hier en ik verdrink in alles. En dat vermoeden had ik al zo lang…..mijmerend bedenk ik wat ik al deed voordat ik ooit in Afrika was, ik kocht een Baby-born voor Joëlle, wel een bruine, ik las veel boeken met waargebeurde verhalen uit Afrika, ik ging op Djembe-lessen, was altijd gefascineerd als er Afrikaanse moeders op de kraamafdeling lagen, liet daar al de zussen de baby wassen, wat geheel tegen het protocol van Zorgsaam indruiste, maar vond het prachtig om te zien. Zag toen al, zo kan het ook !! Ik ging naar Scheldetheater naar Afrikaanse Mama’s. Ik bracht (met Ad) een oude bank naar Pascal, de djembe-leraar, vluchteling uit Guinee-Bissau, in een duistere wijk in Antwerpen. Vond mensen (huisartsen of verpleegkundigen) die ooit in Afrika werkten boeiend en het maakte me zo nieuwsgierig. En ik ben er weer, voor de 2^de keer !! En nog meer intens dan in Oeganda. Stoer en spannend nu ook zelf dingen te doen, regelen en plannen, en het lukt he !! Op de achterbank bij Masai-Dickson. We zijn er bijna !

www.we4kenya.com

WOW WOW WOW

een omheind compound, niks geen luxe, maar zo vredig mooi, jongens komen aangelopen en pakken al onze bagage op en wijzen ons het huisje, leiden ons rond door het parkje en zijn heel bescheiden en verlegen…..wij zijn flabbergasted…..kijken met open mond naar de Kilimanjaro en alles rondom ons heen. Zetten ons onder een boom met Dickson, die ondertussen al heel veel verteld heeft over zijn afkomst, leven, en de tradities bij de Masai. Rondom ons heen lopen enkele logees, als ons, maar veelal de jongens, met allemaal eigen taken, allemaal werkgelegenheid, mooi initiatief dit parkje, campinkje. De zon zakt en is magisch. Kampvuur wordt aangestoken en we zetten ons rond dat betoverend vuur, met de mede-logees en de bewoners/werknemers, nog steeds verlegen en teruggetrokken. Sommigen in traditionele masai-kledij, anderen gewoon, hebben wel allemaal zelfgemaakte schoenen van autobanden. Ik lust geen bier, maar hier drink ik een Tusker uit een flesje. Nog geen tijd genomen om de koffers uit te pakken, maar wanneer ik snel effe om n truitje ga, zie ik een plank met Nederlandse boeken in onze cottage, en wat staat daar tussen; De Blanke Masai, de cirkel is rond lijkt wel. Later schuift Wilson aan en neemt voor de gasten persoonlijk de tijd om te groeten en kennis te maken, hij is de eigenaar en heeft dit in 2014 opgezet met de Brabantse Evelien. Ook in traditionele kleding en sieraden wat erg betoverend is om te zien. Kleurrijk en tingelende dingetjes. Evelien is er niet meer, geen idee waarom, ze is terug met inmiddels 2 prachtige kindjes schijnt, naar Brabant. Wat moet dat moeilijk zijn voor deze mensen. Leslie en ik fantaseren erop los. Maar zo begrijpelijk dat deze 2 mensen niet samen kunnen zijn en blijven…..niet hier samen, en niet in Nederland samen….ze hebben goed contact merken we de komende dagen.

Woensdag; opstaan en wat zie je als je naar buiten stapt, Afrika, savanne, opgekomen zon, vogels, Kilimanjaro, werkende jongens, en een rust die als een deken over je heen valt….stress, burn-out, ochtendhumeur…..het kan hier gewoon niet bestaan. We pakken een rustdag, en Wilson bespreekt met ons wat we willen doen de komende dagen.

David, een van de jonge gasten, loopt vandaag ook zo en blijkt een jongere broer van hem te zijn, de andere jongens zijn allemaal wel op een of andere manier familie/goede vrienden blijkt nu, ze komen wat losser en komen een praatje maken. Stuk voor stuk, vriendelijk, beleefd en behulpzaam. De dag kabbelt verder, op ons terras, met een uitzicht zoals eerder beschreven. De enkele andere gasten vertrekken allemaal, wij blijven over. Vanmiddag heb ik mijn speaker gebruikt, muziek houden ze van. Ligt nu op te laden met mijn I-Phone in het centraal gebouwtje, wat ook een eetzaaltje is….plots hoor ik vanaf mijn terras, 50 meter verder, “En Nou Die Handjes De Lucht In……” door de speaker knallen. Ze zijn niet gek of achterlijk…..!!! Mee-lallend en zwaaiend alsof ze het verstaan…..!!! Feestteam staat ook in m’n playlist en toevallig hadden ze die aangeklikt denk ik. In een spontane bui bied ik aan, om te helpen met groenten snijden, voor het avondeten. Les not amused, die kookt nooit thuis. Maar stoer helpt ze ook mee en David (het broertje van) is de “kok”, hij pakt het aanbod graag aan en tegen zessen komt hij ons vragen. Ready to cook ? Daar gaan we, in een Afrikaanse keuken, zonder enige luxe en toch snijden we (met een Masai-mes) de groenten en ga ik die aanbraden en stoven, zonder vlees, ik kruid het met van alles wat ik herken en gooi er wat PiriPiri in. Dat blijkt to spicy te zijn….later….als er 8 Masai jongens en mannen aanschuiven voor de door mij gemaakte spaghetti. Gegierd hebben we om de gezichten, Afrikaans eten is niet spicy, en deze sudderbolognaisesauszondervlees is heel spicy. Dominick en Ad zouden het kunnen hebben, maar deze mannen trekken de gekste bekken, maar eten het wel op, want het is dit of niks. En dat is voor hun al vanaf kinds af aan. I can beat 8 Masai men within 5 min !! Met mijn groentesaus. Hun verslaan een leeuw of een olifant, ik kan er 8 in 1 maaltijd onder tafel krijgen. We zijn de enige gasten en we zijn nu 1 van hun. Ze eten met ons en na het eten komt er een soort mens-erger-je-niet boven tafel…..maar dan zelf gemaakt. Heel fanatiek zijn ze. Het gevoel van 50 – 60 jaar terug in de tijd is hier nog dagelijkse realiteit. Welke jongens bij ons spelen uren mens erger je niet met 2 ouwe vrouwen ? En dan ook nog fanatiek en geanimeerd.

Donderdag; vanochtend regent het…..hard, maar niet lang, het korte regenseizoen is ook hier begonnen, maar na de regen is het gewoon warm en zonnig met wolken. Lekker !! Het Masai-land, wat heeeeel groot is en verdeeld in verschillende departementen/clans, met allemaal eigen stammen en namen, smacht naar water, voor de dieren en voor de groenten die ze telen op het land. De jongens die de eerste dag verlegen waren, zijn nu vrolijk en blij, telkens als ze ons zien. De ene doet de was, met de hand en Leslie gooit haar broek erbij. Een andere werkt in de groentetuin, de derde doet de wc’s. Ieder vervult netjes zijn taak, grappig dat het al jongens zijn en geen meiden. Dat sfeertje is supergezellig. Vanaf ons terras al typend en lezend zien we dat aan. Tegen de middag komt David ons halen, we gaan naar een naburig gelegen dorp met Wilson en David blijkt nu. In de auto over de “snelweg”….Wilson kent enkele woorden Nederlands, heeft elk jaar sinds 2010 Ndl. bezocht. Was 1 x in Masai-kleren op een school. Wat moet dat prachtig geweest zijn. Je merkt dat hij niet wereldvreemd is, maar toch erg trouw is aan de Masai. Enne op de vraag wat eet je liefst in Nld.….De Frikandel ! En over die snelweg gesproken, dat is hier alsof ik over de akkers rijdt in de polders van Nieuw-Namen. Ik zie geen weg……alleen zand, stenen en savanne. Met de prachtigste vergezichten. Er wordt onderweg wat afgezwaaid naar ons. De hutjes van de mensen liggen uiteen gezaaid over het hele land. Nooit kun je hier komen als toerist, zonder deze mensen. Oeganda-avontuur was mooi….maar dit is nogmaals, onbeschrijfelijk. Foto’s en filmpjes plaats ik z.s.m. Er is nergens internet en heel af en toe gaat er een appje uit. Blog kan ik dus niet bijhouden, alleen in een Word document. Aangekomen in het dorp, gaat Wilson verder naar Loikotikok, wij slenteren verder, zien vele traditioneel geklede mensen, veelal de ouderen. Met enorme oorlellen, met grote gaten. Sieraden en rode-oranje doeken. Het is geen armoedig gevoel, maar een levendig, kleurrijk tafereel door heel het dorp. Ik kan het niet opbrengen om foto’s te maken van de mensen. Heel veel mensen kijken en staren ons aan, Hey Mzungu’s ! We high fiven wat af ! Kindjes achtervolgen ons, we komen bij een waterhaalplaats. Schoon helder water vanaf de Kilimanjaro. Waterpeil zakt wel erg vlgs. David. (ook hier klimaatverandering) Daarna verder naar een schooltje, heel erg buiten het dorp, (kleine) kindjes gaan daar zelf heen, vaak kilometers ver lopen. Ook hier worden we onthaald als Maxima en Megan. De teachers onderbreken hun lessen. We praten over, evt. “ooit” (zsm) hier een paar weken te komen helpen, i.p.v. via een organisatie. Alle energie en geld gelijk in het doel ! Met Wilson en Evelien als back-up en contact. Er zijn nu op de school van plm. 300 kinderen 3 kinderen die gesponsord worden. 3 Kinderen die anders geen toekomst hadden, hebben dat nu wel. De filmpjes en foto’s zeggen meer dan woorden. En we gaan zeker contact zoeken met Evelien ! 2 vliegen in 1 klap; beetje werken tussen de locals en dan verblijven in We4Kenya, met al zijn charmes, natuur, rust, gezelligheid en warmte.

Op de Boda terug over de “snelweg”. Voor mij een herkenning, maar voor Leslie een nieuwe ervaring. Het zijn paden van soms 10 cm breed. Na ongeveer 7 km hobbelen arriveren we terug bij ons “thuis in Afrika”…….

s-Avonds Yahtzee, (heb ik bij en laat ik hier), na eerst de nodige uitleg, spelen ze dit ook fanatiek. Je merkt dat de ene vlot rekent en de andere moeite heeft, goeie oefening ! Ouwerwetse gezelligheid. 4 spelen er en de rest hangt er tussen om te kijken en te supporteren.

Vrijdag; Rustdag in CenterParcs. Zon, lezen, kijken, chillen, kletsen, lachen, genieten en verbranden. Elke dag wordt er voor de gasten, ontbijt, lunch en avondeten gemaakt. Afrikaans, beter dan in Oeganda, maar toch krijg ik het vaak niet weggepruimd. Ontbijt wel ! Daar zijn altijd pancakes, das mijn bodem soms voor een hele dag. Uren zijn ze bezig elke dag met verse groenten snijden en daar wordt een suddersaus van gemaakt met rijst/aardappel/of een soort puree…..telkens met minimaal vlees, das maar goed ook want dat is net kauwgum.

s-Avonds kampvuur en met 2 nieuwe gasten uit Slovenië is weer gezellig met muziek uit mijn speaker, Tusker erbij, staren in het vuur, kletsen met de Masai-jongens over hun jeugd, hun kattenkwaad, en dat gaat dan over hoe hun een leeuw van zich afslaan, of een vogel uit een boom neerhalen met stenen, van de gekleurde vogels maken hun een soort tooi voor als ze gepromoveerd worden tot Warrior. Alles kun je vragen en alles wordt verteld. Ook de besnijdenis rond hun 15^de. Hoe hun aan hun vriendinnetjes komen. School; vaak km‘s ver lopen. Soms grote omweg maken omdat er olifanten op het pad stonden. Meeste jongens missen ook een ondertand, wat eerst armoedig ofzo leek. Blijkt ook een traditie te zijn van de Masai jongens, bij het wisselen van het melkgebit halen ze 1 blijvende tand eruit, want dat spuugt makkelijker. Enne lach er niet om he, want ze vertellen dit heel serieus. Hun eten ook geen dieren uit de natuur, alleen geit en schaap en beef, gekweekt voor consumptie. Elk torretje, mugje, lizardje, leeuw, olifant en ga zo maar door wordt gerespecteerd. Wat een volk, wat een verhalen en toch merk je en hoor je dat de jonge gasten ook weer ontwikkelen, want hun willen niet meer dan 1 vrouw, terwijl hun vaders dat nog wel hebben. Ze willen niet al te veel kinderen meer. Ze willen graag studeren. We kletsen en vergelijken wat af. Weet zeker dat beide partijen veel leren. (wij en hun). Wij vertellen ook veel over onze kinderen, die hun leeftijd hebben. Foto’s en filmpjes op de Iphone erbij ter illustratie. Joëlle heeft al een aanbidder hier. Jor, no worries, ik heb jou ook trots geshowd.

Zaterdag; naar Tanzania border, forest aan de voet van de Kilimanjaro, mooie wandeling gedaan door een droge rivierbedding, markt in Loitokitok. Met de auto cruisen alsof we hier al jaren wonen. De Masai gidst, rijdt en vertelt. Hangen aan zijn lippen en lachen wat af. Een mens is een mens en wij zijn zo verschillend en zo hetzelfde. Wij zijn trots op onze afkomst en op Hulst, het is hier niet anders. Humor en muziek verbroederd weer rond het kampvuur die avond, onze Sloveense vrienden, de Masai en wij. Met sommigen kun je geeneens communiceren, dat zijn de 3 Tanzaniaanse, die leren geen Engels op school, toch zijn we voor even familie. Een duim omhoog of een boks is voldoende. Betoverend. Ondergaande zon. Donker wordende Kilimanjaro. Sterrenhemel. Kampvuur. Muziek. Tusker. Er is maar 1 manier om niet de tranen over je wangen te laten vloeien…….vasthouden aan; hier kom ik terug ! Even zakken we met beide voeten terug op aarde; de oude guard die over het terrein loopt elke nacht, dag in, dag uit, week in, week uit, met niet meer dan zijn rode lappen een stok en een mes, hakt er plots op los, ongeveer 4 meter van ons…..een Black Mamba wordt doodgeslagen……..een van de giftigste slangen, zat tussen het haardhout wat elke dag in de bush gesprokkeld wordt. Wat maakt het uit, we zijn zo safe hier. Nederland lijkt op de maan en de vorige weken ook in Limuru…..hier is elke minuut perfect. Later vraag ik……wat hadden jullie nou gedaan als hij had gebeten ? Het schijnt dat je enkele minuten hebt om te “handelen”. Ik denk aan medicijnen en injecties, neeeeee, dan binden ze de arm of het been af en lopen de bush in om een blad of een wortel van een of andere plant en dat is tegengif………..ja hehe……alles gaat hier puur natuur. Ik vraag nog effe met wat bind je dan af ? Want een stuwband heb ik nog niet gezien in Afrika. Ze scheuren een lapje van hun rode doek….oke ! Het is zo logisch eigenlijk want die hebben ze altijd om of bij.

Zondag; Afrikaanse uitzichten, boekje en verder niks eigenlijk…..

Maandag; Safari in Amboseli.

Vroeg op….5 uur ! om 6 uur in de Jeep met een lunchmand die de ontbijtploeg heeft klaargemaakt. In alle eenvoud hier, zonder enige luxe, ik douche elke dag koud, er is zelden een internetsignaal, tuin is ruige savanne, geen strak aangelegde perkjes, niks zwembad of luie ligzetels, het is zitten op stukken boomstronk, ik zou voor geen goud willen zitten in de luxe hotels die we zien in het Amboselipark. De lunchmand is gevuld met fruit en wat pancakes in een aluminiumfolie en smaakt beter dan de dure lunches daar. De safari is mooi, negen uur hobbelen we door het niet omheinde park, wat wil zeggen dat de dieren ook dagelijks buiten het park rond paraderen. Gewoon in de natuur, vaak in de buurt van de huisjes van de Masai, die weten hoe om te gaan en te reageren op welk wild dier dan ook. Die verhalen hoorden we al meermaals rond het kampvuur. We zien olifanten, leeuwen, giraffe, zebra’s, wildebeest, hyena’s, heel veel vogels….vraag me niet naar de namen, gazelle’s en eigenlijk nog veel meer, maar wat ik vorige keer ook had in Oeganda heb ik nu weer, na een paar uur heb ik het wel gezien…..erg he……maar laat mij maar onder de locals zijn en rondstruinen…..en toevallig en gelukkig heeft Les hetzelfde ! De laatste uren moeten we ons ertoe zetten om geïnteresseerd te blijven. Stiekem lachen we wat af. Les ziet plots een olifant met een fles op zijn rug…..blijkt een grote vogel te zijn. Een Sea-eagle wordt vertaald door haar als een Zee-egel….. gelukkig hebben we de foto’s nog. David genees ik nog even met 2 Paracetamollen. Die was vanmiddag niet lekker en heeft hoofdpijn. En elke keer opnieuw zitten we ’s-avonds rond het kampvuur……Smoked Les en me…..wat ga ik die geur weer missen. Misschien zet ik thuis de open haard aan met de klep dicht, das ongeveer hetzelfde. En dan drinken we een lauw biertje…..

Dinsdag; eind komt akelig snel dichtbij…. of we meegaan naar de markt in Kimana. Wilson, Dickson, Joseph en Joshua gaan, we kunnen gerust mee. We zijn volgens mij al bij de inboedel gaan horen. Gasten komen en gaan en zijn er vaak maar 1 of 2 nachten. Wij zijn hier al een week en vertrouwd. Maar eerst wordt er een oude koelkast geïnstalleerd, die is gisteren door John, op een trike, in het donkere, deze kant uit vervoerd. Een diepvries/koelkastcombi….door de bush, op een trike….alles kan hier gewoon, no stress, no worries, en nu met zijn 5en kijken hoe en waar te zetten, het snoer blijkt door muizen of rat te zijn doorgebeten, met zijn allen kijken en met een masai-mes wordt de koperdraad blootgelegd, dat zag ik mijn pa vroeger ook doen ! En nu……..geen plakband, laat staan een kroonsteentje, echt geweldig om te zien hoe ze hier relaxed mee om gaan, en ik sta er precies hetzelfde bij, in de afgelopen jaren was er geen koelkast in We4Kenya. Beetje een idee hoe trots ze zijn en kijken ? Wie mij kent weet, dat ik de oplossing heb voor de kapotte draad. Rol plakband Leukosilk (uit ZH) werkt prima ! Samen maken we het en gaat de stekker erin……hij doet het nog ook !! Plakband en schaar draag ik gelijk over aan Wilson, die ook weer blij. Zo ga ik nog veel meer uit mijn koffer hier laten. Medicijnen, kleding speelgoed en handdoeken. Wilson heeft ook gevraagd of wij een pakketje mee willen nemen naar Evelien, zijn “wife” in Holland en voor zijn kids. Natuurlijk doen we dat ! We gaan dat persoonlijk afleveren. Kunnen we gelijk praten over sponsering van een kind hier. Maar nu verder, naar de markt.

Je leeft hier zonder klok, iedereen verzamelt rond de auto van Wilson en we vinden een plekje, Joshua, de oude nacht-guard zit in de kofferbak, achter ons, die gaat een paar uur naar huis. Die werkt dus elke nacht, slaapt overdag ergens in We4Kenya, ws de eerste hut, gemaakt van koeienpoep. En gaat eens per week of minder een paar uur naar huis. De rit is hilarisch, onvoorstelbaar wanneer je uit ons land komt….6 personen in de auto, ramen open, crossen over een land waar geen wegen zijn en laten grote stofwolken achter ons, onderweg wordt 10 keer gestopt om te groeten en te praten met mannen die een hek aan het maken zijn. Zo geen haast en zo gezellig dat sfeertje en het gekwebbel in het Swahili / Masai taaltje. We verstaan er niks van, maar het is zo leuk om aan te horen, paar kreten kunnen en herkennen we wel. Het gaat vooral over het land…..Masai-land….hun land. We zijn voor even zo ook even 1 van de Masai. Niks toerisme. Niks georganiseerde vakantie, we hebben zoveel mazzel dat we hier beland zijn. Gelukkig was het slecht weer in Limuru en zijn we hier eerder dan gepland beland. Misschien heeft God er toch iets mee te maken gehad. We belanden op de markt in Kimana…..oogverblindend…honderden Masai mensen….traditioneel gekleed en versierd met de prachtigste sieraden, messen, speren, stokken, hoe meer hoe liever voor hun. Betoverend. Wij ook voor hun trouwens, want waar wij zijn, komen nooit toeristen……dus de 2 Mzungu’s vallen nogal op. Maar we zijn safe…..we hebben onze Masai-jongens mee. Joseph en Dickson, ook traditioneel gekleed. Wat daar nog meest raar aan is, dat we dat al gewoon vinden. De eerste Masai die we zagen in Nairobi, toen vielen we bijna van de stoep, en nu slenteren we met die jongens over de markt. Als we zeggen dat we nogal bekeken worden, is dat vlgs hun niet omdat we blank zijn, maar omdat ze ons een koe of een geit willen verkopen. Jawor. Er wordt een Masai-mes gekocht en een riem met honderden kleine kraaltjes, voor ons is dat goedkoop en voor hun onbetaalbaar. De jongens blij en wij dus ook. In plaats van “tip”. Wilson is intussen weer om 2 andere gasten die komen voor een overnachting, die trekken door Tanzania, Kenya en Uganda. Als ik toch nog eens jong zou zijn……Op de terugweg zijn we met 4 i.p.v. de vertrokken 6. Lang leve de vrijheid gevoel en Les zegt, zal ik rijden ? What !! En jawor, ze kruipt achter het stuur en we scheuren met 5 km per uur door het stof putten en paden. Stofwolk wederom. En de jongens zijn trots, want hier rijden de vrouwen niet !! W.s. alleen Evelien voorheen. Gillende, zwaaiende kindjes onderweg. Moe en onder het stof landen we weer in We4Kenya. Eten. Tusker. Kampvuur. Vroeg naar bed. Beseffend dat aan deze reis een eind komt……nog nooit had ik een cultuurshock, maar deze keer gaat hij komen, ik voel hem nu al, de omgekeerde, het terug landen in ons koude, natte, kille, gestreste, burn-out, aan elkaar hangend met regels en wetten en met racen tegen de klok landje…… ik heb er zo geen zin in…… vandaag blijven we lekker in onze bubbel “thuis”. Morgen naar Nairobi, waar we nog 2 mobieltjes gaan kopen, (voor ons een paar tientjes en voor hun onbetaalbaar) voor John een, voor Joseph een. De ene heeft niks en de andere een ouwe waar je alleen mee kan sms’en. We vertellen hun dat onze kinderen alles al hebben, het zijn een beetje onze kinderen nu in Afrika. De driver van We4Kenya zal deze terug meenemen naar We4Kenya. Straks ga ik een rondje doen om foto’s te maken van hun gezichten. Zodat we ze nooit vergeten…….

En hiermee ga ik afsluiten……Asante……Ashee

No worries

Blog komt later, geen internet, hij staat klaar in Word

waar beginnen ?

Ik geraak de draad wat kwijt, het relaxte Afrika zit helemaal in mij, dinsdag, laatste verhaal, de sectio's.......

Oke, die heb ik inderdaad woensdagochtend weer gezien, hebben allebei een romper gekregen van me , hadden nog steeds dezelfde te grote kleertjes aan van sinds de sectio, mama's zaten al rechtop in bed en voeden de baby's zonder enige problemen. De pleister op de wond blijft 3 dagen zitten, het is ook geen pleister, het is een gaas met een Duc-tape, echt waar ! Dus geen wondcontrole, en geen baby-bad. Hebben ook geen pijn ? Zijn net zo mobiel als mij ! Bikkeltjes die bruine mama's. Ik ga wel de navelverzorging doen en instructies geven. Lekker met spiritus en dotten watten. Ze zijn dankbaar dat ik, de Mzungu, bij hun was en hun wat extra aandacht geef, soort vereerd. Wat alleen er zijn al doet met hun. . Leslie is een ochtend mee en kijkt ook haar ogen uit. Jammer genoeg (voor haar) geen bevalling. Maar we hebben nog een week. Ik show haar het ziekenhuis alsof het mijn ZH is. In de vaccinatieruimte maak ik een film van hoe die mama's die koters op de rug binden.....die zouden bij ons gelijk op de grond belanden. Op de poli kijken we even bij Isabella (Poli-assistente) , das de meest leuke van de hele kudde en we are "age-mates". Ik maak later nog 'n foto want zij is zo leuk. Vervolgens gaat Gladys, (de HIV nurse, die ook op de afd werkt, en bevallingen doet en alles wat passeert) voorlichting geven aan de mama's (van o.a. de sectio's). Gaat over hoe borstvoeding geven, letten op kloven etc etc. Heel goed en met veel passie. Zo kabbelt de ochtend om en gaan we na de lunch naar de Tea-Village (waar we vorige week de kleding brachten) om bloedrukken te meten. Dat vind men interessant. En als die goed is, is de rest ook goed !! Hun gaan nooit naar een dokter, is te ver en er is geen geld. Er is er een met een hoge bloeddruk. Heeft medicijnen gehad, maar die zijn op, geen geld voor nieuwe....tsja....dan maar hoge bloeddruk. Je kan er zo weinig mee.... We praten ook met de mannen over family-planning. Het zijn de meest arme Afrikanen, en het kweekt als de konijnen, liefst 5 kinderen....meer mag ook. En wij maar uitleggen, dat kost veel, kleren en eten en studie etc.......komt niet aan....wordt wat lacherig over gedaan. We zitten in de meest mottige, vol rook staande krotten, met kippen en al erin, anders gaan de roofvogels ermee vandoor. Er wordt een vuur gestookt in zo'n krot en er is geeneens een schoorsteen...beeld ? Die geur zit in hun kleren en haren, niet te doen ! Maar wat zijn ze dankbaar dat ik hun bloeddruk meet......In een van de hutjes zit een jonge mama op de hurken met wel een heel klein hummeltje....3 dagen oud en in dat krot geboren, zondag met hulp van de zus. Mijn hemel ! Gaat door merg en been, en toch lijkt het goed zo. Eerste kindje, er is geeneens water, alleen bruin water uit een sloot, hoe doen ze dat ????? Stroom is ook niet. Kleren hebben ze aan, maar alles is kapot en vuil. Foto's hebben we gemaakt, maar meestal was het te donker en met flits was ook niks. Onbeschrijfelijk, ik kan het niet overbrengen..... Gelukkig hebben we ook een bal en bellenblaas mee, daar zijn mooie filmpjes en foto's van.

Donderdag was het een feestdag en waren we vrij.....ook lekker, op naar Nairobi, is 33 km ver en je rijdt er een uur over. Toerist uitgehangen, olifantenweeshuis bezocht en een keer lekker gegeten bij Java House, das een keten (Oost Afrika) met "normaal" eten wat ook nog eens superlekker is, hadden we in Uganda ook als plekje om bij te tanken.

Vrijdag alweer ! (2de week is bijna om ) Mee naar het schooltje van Leslie (zoals vorige week). En wat hebben ze en wijgenoten !!! Ik had mijn speaker mee en mijn laptop, je moet weten dat geen enkel kind ooit een TV, laat staan een laptop heeft gezien, en dat daar dan ook Pingu en Bumba en K3 en Kabouter Plop op te zien en te horen is ! De filmpjes en foto's spreken boekdelen. Ook heeft Leslie persoonlijk de huur kunnen betalen/overdragen (aan de landlord) van september/oktober/november. 50 E per maand, met dank aan Margaretha en Sylvia, de zus van Les. Les heeft ook een maand geschonken. Geweldig om de genietende en lachende snuiten die zien, vaak met snot en viezigheid overal, maar dat mag de pret niet drukken en ik knuffel ook die met een snotneus. Ze (en wij) hebben een geweldige ochtend gehad. Met dank aan onze rijkdom en luxe.

.....als een konijn

Aangekomen in het ziekenhuis weer, horen we dat er over een kwartier gestart wordt met 2 geplande sectio's. Toppie. Werk aan de winkel. 10 u de eerste....11.00u nog niks gezien, de dokter belt de anesthesist, want daar wordt op gewacht, die werkt in verschillende ziekenhuizen....tekort aan anesthesisten...intussen mag ik mee met Gladys, zij heeft ook de HIV patiënten van het Limuru Nursing Hospital onder haar hoede. Er is een nieuwe patiënt die HIV positief is. Kerel van 30 jaar, niet ziek, maar herpes rond de mond en dat was de reden om te testen, heel protocol wordt gevolgd, mooie dossiers, schuiven vol met medicijnen, allemaal voor HIV en voor verschillende doelgroepen. Allemaal met een Amerikaans logo. Gladys neemt een anamnese af en vult vanalles in, er wordt gevraagd naar sociaal, geestelijk en fysieke gesteldheid, evt andere klachten. EN niet geheel onbelangrijk.......hoe gaat hij om nu met zijn partner(s).....want dat kunnen er gerust meerdere zijn. Leuk en respectvol gaat ze met alle vragen om. Hij reageert verlegen en wil niet met zijn (bed)partner(s) praten over de HIV. Zij vraagt telefoonnummers zodat zij ze anoniem in kan lichten, maar hij is er nog niet aan toe en dat respecteert ze. Vaak komen ze later wel over de brug en ze geeft voor 1 maand med mee zodat hij terug moet komen over niet al te lange tijd, zo hoopt ze een vertrouwensband op te bouwen. Ze heeft zelfs WhatsApp groepjes voor lotgenoten en zelfs een praatgroep, maar daar is deze kerel nog niet aan toe, maar wat is dit een mooi initiatief. En hoe goed gaat Gladys om met deze doelgroep. Ook speciaal dat ze mij verteld over haar eigen prive en dat ze niemand vertrouwd en zodoende geen relatie heeft tot nu toe. En ze is een prachtige jonge dame. Vriendelijk en slim. Tegen 12en arriveert de anesthesist.....2 uur te laat....beetje arrogante vent....trekjes van de Europese versie   De dames liggen al gehele ochtend in een OK-hemd. De eerste wandelt op slippers met infuus in de hand naar de OK. Klimt op het bed en daar krijgt ze spinaal, gaat erg snel en is totaal zonder enige controle van moeder en kind. Dokter wast zijn handen....10 sec.....en de eerste sectio kan beginnen, lijkt heel veel op onze sectio's, alles is wel "vintage", maar het werkt en is beter uitgerust dan in Oeganda destijds. Weinig personeel, dus ik pak mijn taak op als vanouds.... . Wegen en aankleden, verder doen ze niks, zelfs geen temperatuur. Voordat ik hieraan kon beginnen werd de baby bloot en nat ondersteboven van de OK naar de kamer ervoor getransporteerd.....als een konijn ! Geen contact met de moeder....Na de sectio wordt moeder op een brancard gesleurd en van de brancard op haar bed in de zaal. Want er zijn geen bedden met wielen. Niet 1 keer wordt er een controle van wat dan ook uitgevoerd. En intussen loopt de 2de op slippers en met infuus in de hand richting de OK. Van schoonmaken tussendoor is geen sprake. De instrumenten zijn wel steriel en de huid wordt goed gedesinfecteerd. Ik heb eerst de moeder lekker geïnstalleerd met de baby-girl. En dan weer snel naar de 2de....gaat ook weer vlot en snel en zonder complicaties. Daar pak ik de baby boy over, voordat ze hem ook als konijn vervoeren, deze kreeg van mij de Hollandse behandeling. Lekker warm in een lap en aankleden. En zo gauw moeder ook op de kamer arriveerde aan de borst en dat gaat hier altijd zonder probleem en gelijk goed. Morgen zullen ze er ook nog zijn, dan zal ik ze eens verwennen   Wat ook opvalt is.....er is geen enkele man in de buurt....ook niet de dagen erna, enkel vrouwen op bezoek.